Rozdział 30.

***Oczami Liam`a***

Otworzyłem oczy, ale ponownie je zamknąłem, gdyż promienie słońca przedarły się przez moje rolety i świeciło mnie prosto w twarz. Zasłoniłem się kołdrą i chwile poleniuchowałem. Dziś jest nasza miesięcznica. Tak jako chyba jedyny z mężczyzn pamiętam o tym. Mam dziś masę rzeczy do zrobienia, ponieważ chcę Sus zaprosić na romantyczną kolację, którą sam zrobię. No i jeszcze muszę ogarnąć dom, a tego to nienawidzę. Na szybko zrobiłem sobie śniadanie, po czym je zjadłem. Wypiłem kawę z mlekiem i gotowy ruszyłem do sprzątania. Czeka mnie ciężki dzień.....

A i jeszcze bym zapomniał. Muszę zaprosić moją ukochaną, więc stwierdziłem, że napisze SMS bo jak znając Susan jeszcze śpi.

Do:Susan

Dziś u mnie, o 20:00.

Mam dla Ciebie niespodziankę :)

Wysłałem i telefon położyłem na szafce nocnej. Zabrałem się za sprzątanie...

Po paru godzinach sprzątania, dom lśnił jak nigdy. Byłem z siebie strasznie dumny.

-No Liam odwaliłeś kawał dobrej roboty-powiedziałem sam do siebie i wypiąłem dumnie pierś. 

Mam nadzieje, że rudej się spodoba tak samo jak prezent. Udałem się jeszcze do sklepu, żeby kupić wszystkie potrzebne mi rzeczy na dziś wieczór, a gdy przyjadę wezmę się za gotowanie..

***Oczami Susan***

Wstałam o 6 rano, z niechęcią udałam się pod prysznic. Mam półtorej godziny na wyszykowanie się i spakowanie do końca, ponieważ autobus mamy o 8, ale trzeba udać się na przystanek, który jest dwie ulice dalej od naszego mieszkania. Stałam pod prysznicem i czekałam, aż całe moje ciało wraz z włosami staną się mokre, a tak poza tym to włosy mi odrastają!! Kocham je za to, że tak szybko rosną. Na rękę nalałam sobie szampon i powoli zaczęłam wmasowywać go we włosy, kiedy piana była już na całej głowie, spłukałam je. Następnie umyłam ciało i wszyłam z kabiny. W samym ręczniku poszłam do pokoju, a tam ubrałam czystą bieliznę i zestaw, który naszykowałam sobie wczoraj. Pierwszy raz nie zastanawiałam się co ubrać i nie stałam z 10 minut przed szafą.

-Ach genialna Susan-powiedziałam sama do siebie i zaczęłam się śmiać. Znów sama z siebie.

Zeszłam na dół i zrobiłam sobie i swoim przyjaciółką, które było słychać, że wstały tosty i kawę.

-Zrobiłam kawę! Kto pierwszy ten lepszy-krzyknęłam i zaraz słyszałam trzaski drzwi i ujrzałam dziewczyny przepychające się na schodach. Zaczęłam się śmiać i to bardzo głośno.

-Z czego się tak cieszysz głupku?- spytała po chwili Amy, która pierwsza podbiegła do kawy.

-Ej zostaw, ja też chcę kawę-krzyknęła za nią Abi, śmiałam się w najlepsze-Oo jest też dla mnie.

-Susan!-krzyknęła różowa- Myślałam, że zrobiłaś tylko jedną i tylko po to biegłam jak jakaś idiotka po schodach ubierając bluzę?

-Taki żarcik-powiedziałam i zaczęłam się śmiać, a one wraz ze mną.

Zjadłyśmy tosty i wypiłyśmy kawę.

-No to czas na "mejkap". Wy zmywacie- powiedziałam i uciekłam na górę.

Zrobiłam makijaż, który składał się z pudru, podkładu, różu i tuszu do rzęs. Usta musnęłam pomadką ochronną. Gotowa zaczęłam pakować kosmetyki i ciuchy, które wczoraj mi się nie chciało. Taki ze mnie leniuch.

Zeszłam na dół z walizką i czekałam, aż dziewczyny zejdą na dół. Po paru minutach zeszła Amy i zaczęła opowiadać swoje słynne kawały. Po jej dwóch dowcipach leżałam na kanapie trzymają się za brzuch.

-Prze..ee..stań-powiedziałam przez śmiech-Juuż od..ychhh..aać niee mogę.

I wtedy weszła Abigail i nas uspokoiła. Wyszłyśmy na autobus i może z 5 minut czekałyśmy na autobus. Usiadłyśmy gdzieś w środku autobusu. Po chwili zaczęłam się denerwować bo nie mogłam znaleźć telefonu.

-Ej dziewczyny nie widziałyście mojego telefonu?-spytała zrezygnowana, dziewczyny odwróciły się do mnie i zaprzeczyły.

-Kurwa!-powiedziałam wkurzona.

-Susan jesteśmy w autobusie-upomniała mnie przyjaciółka.

-Dobra jebać. JA MUSZĘ MIEĆ MÓJ TELEFON!-wstałam żeby wziąć moją walizkę, która była bardzo wysoko. Wcześniej to kierowca na te walizki wsadzał.

-Czemu to jest tak wysoko- stawałam już na samych palcach, żeby dosięgnąć chociaż rączkę mojej torby. Coś dosięgnęłam i tracąc równowagę złapałam za nią, a torba która się okazała, że to torba Am walnęła mnie w głowę.

-Auuu-zawyłam.

-Co tam się dzieje?-spytał kierowca, patrząc w lusterko, tak że mnie widział.

-Chciałam tylko wziąć coś z mojej walizki, ale nie dosięgam- odpowiedziałam uśmiechając się krzywko i masując się po głowie. On to jest wielkolud.

Wstałam opierając się o siedzenie.

-Amy co ty masz w tej walizce-powiedziałam do dziewczyny, która tylko przyglądała mi się, nawet nie pomagając-Boli-trzymałam się za głowę.

-Hej, mogę pomóc jak chcesz-odwróciłam się, kiedy usłyszałam głos, który prawdopodobnie był do mnie. Ujrzałam wysokiego, szczupłego chłopaka w mniej więcej moim wieku, który uśmiechał się do mnie ukazując białe zęby, odwzajemniła uśmiech.

-Jasne, dzięki- odpowiedziałam,a chłopak zabrał leżąca torbę różowej i dał ją do tego schowka na górze.

-Która to twoja?-spytał mnie, kiedy to przyglądałam się co robi.Ma ładne duże, niebieskie oczy-pomyślałam. Susan przestań, masz Liam`a!

-Umm co?-spytałam, a on zaczął się śmiać.-Ejjj- powiedziałam również chichocząc.

-Jak wygląda twoja walizka?-spytał ponownie.

-Aaaa-walnęłam się z otwartej dłoni w czoło-Taka błękitna.

-Z napisem "Nike"?-spytał spoglądając na mnie.

-Tak-odpowiedziałam, a po chwili ujrzałam jak chłopak ściąga moją upragnioną rzecz.

-O dzięki-uśmiechnęłam się, a on to odwzajemnił.

-Alex-powiedział podając mi dłoń, którą po chwili uchwyciłam.

-Susan-odpowiedziałam-Jeszcze raz dzięki.

-Nie ma za co-odpowiedział i usiadł trzy siedzenia za mną.

Usiadłam na swoim siedzeniu i zaczęłam odpinać walizkę.

-Uuu-powiedziały razem moje przyjaciółki-Co na to Liam?-spytała Abi.

-Na co?

-Na tego przystojniaka.

-Alex?-brunetka przytaknęła głową-On tylko pomógł mi z walizką w przeciwieństwie do was-powiedziałam wystawiając język.

-Na mnie nie patrz jestem najmniejsza-powiedziała wzruszając ramionami Abi.

-Ale ty jesteś z nas najwyższa-wtrąciła Amy-Jak ty nie dosięgałaś to my na pewne też nie.

-No tak wy krasnale- powiedziałam ze śmiechem.

Szukałam tego głupiego telefonu i go nie znalazłam. No super! Pewnie został w domu. Trzy dni bez telefonu. Chyba nie przeżyje. Zrezygnowana położyłam głowę na oknie i czekałam na jakiś postój.

Obudziłam się już w znanym mi miejscu. Dotarłyśmy do Woodford! Nareszcie.

-Ej dziewczyny jesteśmy w Woodford- szturchnęłam przyjaciółki w ramie, które siedziały przede mną.

-Serio?-zdziwiła się Amy, która całą drogę przespała tak jak ja.

-No, jeszcze chwila i wysiadamy-powiedziała Abi.

Usiadłam na siedzeniu z bananem wymalowanym na twarzy. Uwielbiałam spędzać czas u rodziców Abigail, to świetni ludzie, wiadomo po kim brunetka poszła. Po paru minutach autobus się zatrzymał. Wstałam z miejsca ubierając kurtkę, gdyż to już końcówka listopada i na dworze mocno wieje wiatr. Oraz zapowiada się na śnieg Kierowca autobusu wstał i zaczął podawać nam walizki, w międzyczasie na przystanek przyjechali rodzice i brat Abigail. Zaczęłam do nich machać, a oni mi odmachali. Nawet Matt mi odmachał.  Chociaż ostatnim razem, jak byliśmy u Abi to dogadywałam się z nim bardzo dobrze. Kiedy przyszła kolej na moją walizkę (potem Alex schował ją z powrotem), dostałam ją w ręce i grzecznie podziękowałam uśmiechając się do starszego pana.

Pierwsza wyszła Abigail i wtuliła się w swoją mamę. Wyszłyśmy razem z Amy i po chwili podszedł do nas pan John i obie przyciągnął w swoje ramiona.

-Cześć dziewczyny, ale urosłyście-powiedział tato brunetki i uśmiechnął się co my odwzajemniłyśmy.

-TATA!-krzyknęła brunetka i ze łzami w oczach wpadła w uścisk swojego ojca.

Podeszłam do pani Sandy i wtuliłam się w nią, a ona zaczęła głaskać mnie po głowie.

-Tak się stęskniłam. Nawet nie wiecie jak was nam brakowało-mówiła prawdopodobnie przez łzy, nie jestem pewna, ponieważ tak mnie ściskała, że już nie kontaktowałam.

-Sandy puść ją. Jest cała czerwona-usłyszałam gruby głos.

-Ojejku przepraszam-powiedziała pani Sandy i puściła mnie, a ja w końcu mogłam odetchnąć. Wszyscy zaczęli się śmiać, a ja razem z nimi.

-Oj brakowało mi tego waszego śmiechu- powiedział Matt i zgarnął Abigail ramieniem.

-Poczekaj do wieczora, jak dostanie Amy głupawkę, zacznie opowiadać swoje słynne kawały i wszystkie trzy będziemy się śmiać jak idiotki-wszyscy wybuchnęli śmiechem.

-Cztery!W domu czeka na was niespodzianka-dopowiedział Matthew uśmiechając się i czochrając włosy siostrze. 

-Nie mów, że masz dziecko-powiedziała ze śmiechem Amy i wszyscy znów wybuchli śmiechem.

Mężczyźni wzięli nasze walizki i wrzucili do bagażnika, a my udałyśmy się do busa i czekałyśmy, aż pan John wsiądzie za kierownicę. Ruszyliśmy  w kierunku domu Abigail podśpiewując piosenki lecące w radiu...
-No ciekawe co to za niespodzianka. Matt powiesz mi?-spytała ciekawska Abi.
-Zobaczysz w domu-powiedział i uśmiechnął się.
-Ejjj. Mi nie powiesz?-spytała uśmiechając się.
-Podjeżdżamy już, wytrzymaj te 60 sekund-wystawił język, brunetka udała, że się obraża, ale po chwili zaczęła się śmiać. Kiedy tato mojej przyjaciółki dowiózł nas pod garaż wszyscy wysiedliśmy i udaliśmy się w stronę drzwi. Weszliśmy do posiadłości państwa Bennet.
-No to gdzie ta niespodzianka?-spytała podekscytowana Abigail.
-Ashley-krzyknął Matthew i po chwili ujrzeliśmy jakąś dziewczynę, konkretnie brunetka, bardzo ładna.

-Abi, Susan i Amy to jest Ashley. Moja narzeczona-powiedział i wskazał na to dziewczynę, ona uśmiechnęła się nieśmiało. Było widać, że była zdenerwowana tym faktem, że pozna siostrę swojego ukochanego.
-Miło mi cię poznać. Jestem Abigail-powiedziała brunetka i podała jej dłoń z uśmiechem-Ale możesz mi mówić Abi.
-Ashley-ona odwzajemniła uśmiech i uścisnęła dłoń. Potem my zapoznałyśmy się z Ashley. Po rozmowie z nią, gdy każdy zajął się czymś stwierdziłam, że bardzo fajna z niej dziewczyna.
-Jak tu jesteśmy razem to chciałem powiedzieć właśnie mojej siostrze, że planujemy ślub. Tak bardziej na porę letnią. Ale już teraz chciałem poprosić byś została świadkową-Abi prawie wypluła swój sok na podłogę. Jednak pohamowała się i spojrzała na brata. 
-Mówisz serio?! To jest dal mnie zaskoczenie, ale zgadzam się-uściskali się. 
-To coś poważnego między nami, a dziewczyny też będą mile widziane-Puścił mi oczko obejmując swoją kobietę. Wyglądali uroczo. W oczach Abigail zakręciły się łzy, które nie przemknęły jej bratu. 
-Ej mała! Nie płacz mi tu czasem-Odszedł od Ashley i przygarnął swoją siostrę. Wyglądali razem tak jak idealne rodzeństwo. Aż pozazdrościć można. Chwilę sobie posiedzieliśmy i brunetka poszła na górę, aja zostałam rozmawiając z rodzicami dziewczyny.
-Ruda, co robi twój telefon w moich skarpetkach!?-krzyknęła z pokoju Abi różowa.
-Chyba muszę lecieć-powiedziałam do Ashley i pobiegłam ile sił w nogach po schodach do pokoju brunetki. Am stała ze zdziwieniem wymalowanym na twarzy trzymając za skarpetkę w której był mój telefon. Podbiegłam do niej i chwyciłam za skarpetkę i wyciągnęłam telefon.
-Jejku moje kochanie-powiedziałam i przytaknęłam do piersi mój telefon. Amy zaczęła się ze mnie śmiać, a ja jej zawtórowałam. Odblokowałam go i od razu przeczytałam wiadomość. 
-Kto to?-spytała przyjaciółka.
-Liam, chyba mu zapomniałam powiedzieć, że spędzam weekend w Woodford-podrapałam się po głowie.
-Ups.
Do:Liam
Kochanie przepraszam. Jestem z dziewczynami u rodziców Abi.
Napisałam i zaczęłam rozpakowywać swoje rzeczy do szafki, którą odstąpiła mi Abigail, która siedziała na łóżku i się zamyśliła. Nagle telefon różowej zadzwoniła i ta odebrała.
-Co jest?-spytała na wejściu i włączyła na głośnik.
-CO jest? Ja się pytam gdzie ty się podziewasz jak cię nie ma w pracy!-Wykrzyczał zdenerwowany Zayn. Obie spojrzałyśmy na brunetkę siedzącą z mina zbitego psa.
-Wiesz co? Abi Ci to wytłumaczy-Amy włączyła już normalnie mówiący tryb i dała go przyjaciółce.
-Halo-powiedziałam niepewnie. 
-Abigail, dlaczego mam z Tobą o tym rozmawiać?-spytał normalnym tonem.
-Bo wiesz...-Zawahałam się.-Amy kazała mi zadzwonić, ale ja w końcu się wystraszyłam no i nie zadzwoniłam-I to powiedziałam. Wyszłam na totalną idiotkę, która boi się tego z kim się całowała i spała w jednym łóżku.
-Abigail Bennet, ile ty masz lat? Ja nie gryzę, mała-Słyszałam, że ciężko wzdycha rozważając każde słowo dokładnie.
-Zayn, ale ja już tak mam..
-Nie możesz tak mieć. Jesteśmy ze sobą dosyć blisko i nie powinnaś bać się do mnie zadzwonić w takiej czy innej sprawie. 
-Szefie!-Ktoś krzyknął u Malik'a w pracy.
-Wołają mnie, ale może przyjadę po pracy do Ciebie i to sobie wyjaśnimy? 
-Niestety, ale jestem w rodzinnym mieście. Wracam w niedzielę wieczorem.
-Czekam na Ciebie, do zobaczenia-Rozłączyłam się i oddałam własność dziewczynie.
Słuchałyśmy z Am rozmowy telefonicznej naszej przyjaciółki z Mulatem. Jej wystraszona mina była ie do opisania. Stresowała się samym faktem, że rozmawia właśnie z nim. 

 Kiedy skończyłam rozpakowywanie usłyszałam dźwięk przychodzącej wiadomości. Spojrzałam na różową, a ona na mnie. Chwyciłam za telefon i przeczytałam wiadomość.

Od: Liam
A to super.
Żeby nie było, że zapomniałem.

Wszystkiego najlepszego z okazji naszej rocznicy Susan.

Osłupiałam. Kompletnie zapomniałam. Do pokoju weszła Abi.
-Co się stało?-spytała gdy ujrzała, że jestem nie w humorze. Podałam telefon dziewczyną, a one przeczytały SMS`a.
-Jezu idiotko, jak mogłaś zapomnieć o waszej miesięcznicy-powiedziała Abigail.

-Nie wiem jestem głupia-powiedziała i opadłam na łóżko-Co ja teraz zrobię?On mi nie wybaczy.
-Skąd wiesz? Może po prostu do niego zadzwoń-rzuciła we mnie telefonem Am, a ja wykonałam polecenie.
Cała poddenerwowana czekałam, aż Li odbierze i w głowie układałam sobie przepraszającą mowę, ale na marne. 5 razy ode mnie nie odebrał. Co ja teraz zrobię?

..........................................
No cześć koteczki :3
Jak wam się podoba ostatni rozdział 1 części?
Oczywiście będzie 2 część. Nie martwcie się :D
Aż tak szybko nie chcemy kończyć tego opowiadania :)
Pochyłym drukiem jest opisana rozmowa Abi z Zaynem z jej perspektywy ^^
Dziękujemy za komentarze i prosimy pod tym rozdziałem o nowe! Obowiązkowo! :* Każdy kto przeczyta niech zostawi po sobie ślad. 
Niebawem pojawi się epilog, za który musimy się zabrać :P
Do epilogu! :*